Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017

Αποψη: Πώς τελειώνει η εποχή της «εθνικής κυριαρχίας»


του Γιάννη Κοτοφώλου
Ο​​ι περισσότεροι διεθνείς αναλυτές υποστηρίζουν ότι το βρετανικό δημοψήφισμα, εάν επαναλαμβανόταν σήμερα, θα είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Οι Βρετανοί, δηλαδή, κρίνοντας από τα αποτελέσματα των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών και τις μετέπειτα σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης, μάλλον δεν θα αποφάσιζαν την έξοδο της χώρας τους από την Ε.Ε. Η εκτίμηση αυτή, αλλά και όλα όσα στην πραγματικότητα τούτη την ώρα διαδραματίζονται γύρω από την υπόθεση, τους όρους και το χρονοδιάγραμμα του Brexit, δείχνουν ότι η απόσχιση μιας χώρας από έναν δομημένο συνασπισμό συμφερόντων είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο και πιθανότατα επιβλαβές ζήτημα. Ακόμη και εάν πρόκειται για μια μεγάλη και ισχυρή οικονομικά και αμυντικά χώρα, η οποία μάλιστα διακατέχεται και από τα παλαιά της αυτοκρατορικά σύνδρομα.
Η υπόθεση του Brexit αποτελεί, κατά τη γνώμη μας, μια κλασική εθνικιστική αντίδραση, κυρίως της παραδοσιακής βρετανικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, η οποία –εκμεταλλευόμενη τον διογκούμενο λαϊκισμό της εποχής– έπαιξε το στοίχημα της εθνικής κυριαρχίας και κέρδισε. Προσωρινά όμως και όπως φαίνεται και επώδυνα… Διότι, πράγματι, η ιστορία του Brexit είναι, με άλλα λόγια, η άρνηση ενός συστήματος να εκχωρήσει μέρος της εγχώριας εξουσίας του προς άλλα υπερεθνικά κέντρα αποφάσεων, συγκεκριμένα ενός συνασπισμού κρατών που φιλοδοξεί να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τους δεσμούς του και την κοινή του μοίρα. Για να μπορέσει να επιβιώσει η Ευρώπη εν μέσω των συγκλονιστικών ανατροπών που σημειώνονται στη διεθνή σκακιέρα και να διατηρήσει έναν πρωτεύοντα ρόλο στην παγκόσμια πολιτική σκηνή και την οικονομία.

Την εποχή της παγκοσμιοποίησης, ωστόσο, η διαμόρφωση στρατηγικής στη βάση ενός περιορισμένου «εθνοκεντρικού συστήματος» είναι λάθος. Φαίνεται όχι μόνο με όλα όσα συζητούμε για το Brexit, αλλά και από τον τρόπο που ακόμη και τα κέντρα εξουσίας των παντοδύναμων Ηνωμένων Πολιτειών προσπαθούν να συμμαζέψουν την πολιτική απομονωτισμού του Ντόναλντ Τραμπ. Η εποχή των αποκομμένων εθνικών κρατών, τα οποία αποφασίζουν για τις τύχες τους μόνα τους αποκλειστικά, αδιαφορώντας για συμμαχίες και υπερεθνικούς κανόνες, έχει τελειώσει μάλλον οριστικά. Διότι διανύουμε την εποχή της σαρωτικά αναπτυσσόμενης παγκοσμιοποίησης και αυτή είναι μια κολοσσιαία μεταβολή που δεν γυρίζει πίσω. Η επιβίωση, η ανάπτυξη και η πρόοδος των χωρών πλέον συναρτώνται από έναν ευρύτερο συνασπισμό κρατών, με κοινά συμφέροντα, με αλληλεξάρτηση και αλληλοσυμπλήρωση δυνάμεων και αγορών, αναπόφευκτα με ενιαία πολιτική για το μέλλον και κοινά (συνεπώς υπερεθνικά) κέντρα εξουσίας.
Οι αποφάσεις για την επιβίωση και την προοπτική των χωρών, ιδίως για την Ευρώπη και πολύ περισσότερο για μικρές χώρες-μέλη όπως είναι η Ελλάδα, θα λαμβάνονται κατά κύριο λόγο εκτός των εθνικών συνόρων και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει σιγά σιγά να το συνειδητοποιήσουμε όλοι και πρώτα από όλους ίσως η εγχώρια πολιτική τάξη. Η εθνική κυριαρχία με την παραδοσιακή προσέγγιση εκ των πραγμάτων μειώνεται δραστικά. Οι συμμαχίες και οι μεγάλοι, κατά κάποιον τρόπο ομοσπονδίας, συνασπισμοί θωρακίζουν αμυντικά και οικονομικά τις μικρότερες χώρες. Ποιος θα αναχαιτίσει και με ποιους μηχανισμούς εθνικής εξουσίας θα σταθεί σε επιθέσεις στα σύνορά μας ή σε επιθέσεις από τις διεθνείς αγορές; Και τι σημαίνει κυριαρχία εάν δεν μπορείς να υπερασπιστείς ούτε τον εαυτό σου;

Πηγή kathimerini.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου