Διαβάζοντας Κώστα Λαλιώτη

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Ο Κώστας Λαλιώτης χειρίζεται την σιωπή – την απουσία από το προσκήνιο, τις σιωπές εν γένει – με τρόπο ανάλογο εκείνων που είτε πυκνώνουν τις παρουσίες, είτε ανεβάζουν τους τόνους: για να καταστήσει τις όποιες εκφραζόμενες θέσεις του κεντρικές στην (όποια) δημόσια συζήτηση. Και τούτο παρά την παγίως σχοινοτενή διατύπωση και τον συχνά υπαινικτικό ή πάλι υπερκωδικοποιημένο λόγο, με την πληθωρική χρήση κεφαλαιων: τα γνωστά.

Ετούτη την φορά, η κατάθεσή του στην ιστοσελίδα The Caller επέλεξε να ανακαλέσει στην μνήμη εικόνες Ανδρέα Παπανδρέου – γιατί; Κατά την δική του αναφορά, για να αποκρούσει «διάφορα «στερεότυπα» με σχηματικές γενικεύσεις και επικίνδυνες απλουστεύσεις» που τείνουν να επικρατήσουν όταν «πολλοί παράγοντες της Δημόσιας Ζωής αλλά και μυριάδες πολίτες περιφέρουν στα ΜΜΕ και στα Κοινωνικά Δίκτυα Επικοινωνίας αρνητικά «στερεότυπα» είτε από ψέματα είτε από μισές αλήθειες που είναι χειρότερες και από ψέματα».

Ο Λαλιώτης δεν χρειάζεται οδηγούς ανάγνωσης των κειμένων του, ούτε απολογητές. Άλλωστε το φουρφούρισμα των αντιδράσεων στην πυκνή διαδικτυακή ζούγκλα δείχνει ότι ο στόχος μιας αφύπνισης επετεύχθη. Ακόμη και πριν η Εφημερίδα των Συντακτών σηκώσει το θέμα τιτλοφορώντας «Ο Λαλιώτης δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», ανοίγοντας νέο κύκλο σχολίων, χειροκροτημάτων και βιτριολικών αντιδράσεων (μέχρι και πολιτική κριτική επιπέδου «πσόφου» κατεγράφη…). Ο Λαλιώτης επαναφέρει την φιγούρα του Ανδρέα Παπανδρέου – που λατρεύθηκε και μισήθηκε όσο κανείς άλλος πολιτικός, της Μεταπολίτευσης πάντως – καλώντας ναξαναδούμε/να ξαναδιαβάσουμε τις ομιλίες του στην Βουλή για την επικύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ (δημιουργία της Ευρωζώνης), στο Υπουργικό Συμβούλιο τις ημέρες της παρολίγον χρεοκοπίας το 1993 και κάτι νωρίτερα από Κεντρική Επιτροπή ΠΑΣΟΚ (με θέμα νέες τεχνολογίες και μέλλον κλπ.).

Αλλά και επιχειρεί να συγκρίνει τα στερεότυπα που έχουν επικρατήσει και τις δικές του αναγνώσεις πολιτικών που «αποσιωπούνται εντελώς από τους Ελληνες οικονομολόγους και τους ολοφυρόμενους λιβελλογράφους – διανοούμενους [ώχ!]»,καθώς και τις προβλέψεις Α.Παπανδρέου για «αποδυνάμωση των θεσμικών δημοκρατικών εκφράσεων των χωρών με τα Κοινοβούλια και τις Κυβερνήσεις τους στο όνομα και προς όφελος ενός Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου με ατμομηχανή την ισχυρή Ενοποιημένη Γερμανία».

Γιατί όμως, βαθύτερα, όλα αυτά; Τα 21 χρόνια από τον θάνατο του Ανδρέα δεν αρκούν. Η ανακάλυψη του δημοσιονομικού συνεχούς των Κυβερνήσεων Ράλλη, Παπανδρέου, Τζαννετάκη, Οικουμενικής και Μητσοτάκη – όπως το δανείζεται από τον τεχνοκρατικά νηφάλιο Θόδωρο Γεωργακόπουλο – ομοίως. Ούτε όμως και η αντίστοιχη ανακάλυψη της διαβόητης «μυστικής Έκθεσης Αβέρωφ», εβδομάδες μόλις πριν τις εκλογές του Οκτωβρίου το 1981, την οποία ανέσυρε. Διδακτικά όλα αυτά. Αλλά … προς τι;

Η Λαλιώτικη κατάθεση – «μόνιμη επωδός όλων των νεοφιλελευθέρων πολιτικών, οικονομολόγων, ιστορικών και δημοσιογράφων, αλλά και αρκετών ευεργετημένων, αχάριστων και αμνημόνων ότι για όλα φταίει το «επάρατο» και το «σπάταλο» ΠΑΣΟΚ και κυρίως ο «ολετήρας» Ανδρέας Παπανδρέου - ότι χρειάζεται αυτό το εγκαθιστάμενο, πλέον, στερεότυπο να αποκρουσθεί, δεν μας αρκεί. Ούτε αυτή. Θαρρούμε ότι, την ώρα που το πάλαι ποτέ διαλάμψαν ΠΑΣΟΚ, ήδη ζουπηγμένο σε ΔηΣυμπ που πασχίζει να «ανοίξει» – επίκαιρη η συζήτηση  λόγω υποψηφιότητας Καμίνη – περιέρχεται σε υπαρξιακή αναζήτηση, ο Λαλιώτης δημιουργεί με τις αναδιφήσεις του μιαν καραμπόλα που δεν μπορεί να αγνοηθεί: Η ΔηΣυμπ θα διαλέξει και ηγεσία και σχήματα και (ελπίζεται) πολιτικό λόγο. Όμως (δική μας η διατύπωση): Η «Δεξιά» δεν είναι αμαρτία – η συγκαλυμμένη στροφή όμως,  εν ονόματι «ΚεντροΑριστεράς» προσβάλλει. Ποιόν; Τον αρχήθεν αριστερόστροφο ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ, που γι αυτό «πέρασε» στον ΣΥΡΙΖΑ. Κουκιά είναι αυτά, θα μετρηθούν.

kontranews