Η Ελληνική Αναπτυξιακή Τράπεζα: Μοχλός ανάπτυξης ή προσευχή στα άστρα;

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Πρώτο και κύριο ζητούμενο με την (υπό ίδρυση, μετά από ένα μηντιακά υποστηριγμένο, παρά τον Αύγουστο, πέρασμα από το ΚΥΣΟΙΠ – το Κυβερνητικό Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής που αρχίζει και δραστηριοποιείται, μνήμη ημερών ΚΥΣΥΜ…) Ελληνική Αναπτυξιακή Τράπεζα είναι… να λειτουργήσει. Να λειτουργήσει αληθινά. να βρει κεφάλια πραγματικά και όχι πέτσινα. να πιάσει ένα σοβαρό μέγεθος. να αρχίσει να καλύπτει το financing gap που παρατηρείται (και δεν θα ξορκιστεί με λόγια και με ευχές περί επενδυτικής επανεκκίνησης και περί αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας) από τις εξωστρεφείς επιχειρήσεις μέχρι τα έργα υποδομής, από τις startups μέχρι την επαναδρομολόγηση της περιφερειακής ανάπτυξης.

Δεύτερο, πλην απολύτως συνδεόμενο με το προηγούμενο, είναι το είδος των ανθρώπων που θα κληθούν να στελεχώσουν το εγχείρημα. Απλά, ωμά: άμα λειτουργήσει ο ζηλευτός ημετερισμός, που πάντα στην ωραία μας χώρα έρχεται στην επιφάνεια οσάκις φανεί ότι υπάρχει ενδιαφέρον (δεν λέμε «μέλι», ώστε να μην θεωρηθεί ότι πάμε την υπόθεση σε στραβή κατεύθυνση), τότε θα έχει δημιουργηθεί μια ωραία τρύπα στο νερό. Εδώ διπλή προσοχή: μια αληθινή αναπτυξιακή τράπεζα χρειάζεται μεν ανθρώπους με τραπεζική εμπειρία – όχι βασικά «δικούς μας», όχι «εμπιστοσύνης», αλλά κυρίως με γνήσια εμπειρία – όμως χρειάζεται πρώτιστα ανθρώπους που μπορούν να δουν τα πράγματα πιο μακροπρόθεσμα, πιο δεμένα με ένα αναπτυξιακό πρόταγμα. Όχι πανεπιστημιακούς/θεωρητικούς, δε.

Τρίτον, η προσπάθεια να ζουπηχτούν στο νέο μόρφωμα – που η Κυβέρνηση αυτή το πάλευε, λόγω Γιάννη Δραγασάκη, από την πρώτη στιγμή που της δόθηκε η εξουσία: απλώς η υπόθεση μπλέχτηκε στην αντιδικία με τους «εταίρους» της εποχής Γιάνη (με ένα «ν») Βαρουφάκη κι έμεινε μπλοκαρισμένη μέχρι τον Ιούνιο του 2017 – τα διάσπαρτα καθιδρύματα που επιχειρούν να δώσουν εξωστρέφεια και/ή πρόσβαση σε χρηματοδότηση (ΕΤΕΑΝ, ΟΑΕΠ, ΤΠΔΕ, Entreprise Greece, Πράσινο Ταμείο: απαριθμήθηκαν όλα υπερηφάνως), είναι μια προσπάθεια εξαρχής στραβή. «Να δείξουμε έργο, γρήγορα». Ή όλα αυτά θα διαλυθούν, τα ΔΣ τους και τα φέουδά τους και οι ιεραρχίες τους, και οι χρηματοδοτικές λειτουργίες τους θα απορροφηθούν σε έναν οργανισμό στιβαρό και χωρίς περικοκλάδες. Ή … χαμένος ο κόπος.

Όχι προς αποθάρρυνση του Γιάννη Δραγασάκη, όμως η υλοποίηση της Αναπτυξιακής θα βρει μπροστά της τρία εμπόδια – εμπόδια μεγέθους ικανού. Πρώτον, η DGComp της Ευρ. Επιτροπής μισεί εγκαρδίως κάθε τέτοιο γύμνασμα που φέρει τον τίτλο «Τράπεζα» δημοσίου συμφέροντος. Ναι, το Eurogroup έδωσε την συγκατάθεσή του. Όμως… οι Βρυξέλλες γνωρίζουν από κλεφτοπόλεμο. Ύστερα, ΕΚΤ και στο βάθος ΔΝΤ θα έχουν – έχουν ήδη – τις αντιρρήσεις τους για όποιο «σήκωμα» ρευστότητας οδηγεί σε αύξηση του συνολικού δανεισμού χώρας. Τέλος, η ίδια η καλή μας Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, στοίχημα!, θα ξεροβήξει. Ορθώς, λοιπόν, θα στρατολογηθεί ως σύμβουλος η KfW ή κάτι αντίστοιχο. Όμως, όπως έδειξε το καημένο το γύμνασμα του IfG/Institution for Growth που τώρα αφήνεται (;) στην άκρια κι ας είχε μπουσουλήσει μετά από μύριες προσπάθειες, αν δεν φορτωθούν μείζονα ξένα συμφέροντα στο εγχείρημα ούτε μέγεθος, ούτε εμβέλεια θα αποκτήσει: αντί για μοχλός ανάπτυξης, κινδυνεύει να μείνει προσευχή των αγγέλων στα άστρα.

kontranews