Πέμπτη 6 Ιουλίου 2017

Με αφορμή/αντικείμενο το Συνέδριο της ΔηΣυμπ


του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Προτιμήσαμε να έχουμε καταθέσει μερικές σκέψεις - για ό,τι αξίζει το γύμνασμα - σχετικά με την Συνεδριακή διαδικασία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης προτού ξεκινήσουν οι εργασίες αυτο-αναδιοργάνωσης αυτού του φορέα ο οποίος (α) όντας η συνέχεια, με ταρακουνήματα, του πάλαι ποτέ διαλάμψαντος ΠΑΣΟΚ που σφράγισε περισσότερο απ' ό,τιδήποτε άλλο την Μεταπολιτευση-που-με-τίποτε-δεν-λέει-να-τελειώσει, (β) εμπλέκεται κεντρικά στην προσπάθεια δημιουργίας της ΚεντροΑριστεράς, όπως αυτή ξετυλίγεται, (γ) μετά από μια φάση όπου οι δημοσκοπήσεις είχαν δείξει μια αισθητή ευμένεια, που όμως σαν να έχει πιάσει ταβάνι.
Γιατί; Επειδή η σκηνική οργάνωση του 3ημέρου είναι παγίδα για την ψύχραιμη ανάγνωση. Με την παρακολούθηση της παρουσίας δύο πρωθυπουργών και πρώην ηγετών του ΠΑΣΟΚ (που όμως σαφώς περισσότερες διαφορές παρά ομοιότητες έχουν...), του Κώστα Σημίτη και του ΓΑΠ, μαζί και του πρωτεϊκού τρίτου ηγέτη της μετά-την-έκπτωση/εκδίωξη-από-τον-Παράδεισο εποχής, του Βαγγέλη Βενιζέλου. Με την παρατήρηση του ποιοι θα παραστούν και ποιοι όχι από τους εμπλεκόμενους σε διεργασίες ΚεντροΑριστεράς (Σταύρος Θεοδωράκης στο "ναι" , Άννα Διαμαντοπούλου στο "όχι"), συν Τάσος Γιαννίτσης, συν Νίκος Χριστοδουλάκης, συν Χάρης Θεοχάρης (σταματούμε, μην το κάνουμε κοινωνικό δελτίο). Με την παρακολούθηση τοποθετήσεων και σιωπών και εκδηλώσεων του κοινού (φαντασθείτε να σηκωθεί όντως το 1/5 των παρόντων φωνάζοντας το αταβιστικό "Πα-πα-ντρέ-ου!", "Πα-πα-ντρέ-ου!", με ή χωρίς "Ούουου!" ως απάντηση). Με την παρακολούθηση , αντίστοιχα, των αντιδράσεων στο άνοιγμα Τσίπρα για σύμπραξη σε "προοδευτική διακυβέρνηση μετά τα Μνημόνια", με δεδομένη την πρώτη αρνητική ανταπόκριση της Φώφης Γεννηματά (της Φώφης μνήμης τού "χωρίζει άβυσσος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη" παλαιότερων εποχών - 2016) με το τωρινό "δεν θα γίνουμε συμπλήρωμα κανενός", συν "θα ηττηθούν (ο ΣΥΡΙΖΑ) με εκκωφαντικό τρόπο".  Με την πύκνωση της ζύμωσης γύρω από το θέμα, π.χ. με την τοποθέτηση Γιάννη Πανούση ότι "οι δυο αυτοί χώροι [ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ] το πιο φυσιολογικό είναι να βρουν τρόπο να συγκυβερνήσουν".

Σ' αυτό, λοιπόν, το φόντο θα μας επιτραπούν μερικές εντελώς δωρικής διατύπωσης παρατηρήσεις. Στα κόμματα, στους πολιτικούς σχηματισμούς ευρύτερα (όπως η ΔηΣυμπ), ασφαλώς και έχει καθοδηγητικό ρόλο η θέση/η τοποθέτηση των εκάστοτε ηγεσιών: όμως οι ψηφοφόροι δεν ανήκουν. έχουν την δική τους αξιολόγηση. τα δικά τους αντανακλαστικά. Στις φάσεις κρίσης - και το ΠΑΣΟΚ/ΔηΣυμπ προδήλως περνά υπαρξιακή κρίση - αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο. Πάμε παρακάτω: παρόλη την φιλολογία περί ξεθωριάσματος του "Δεξιά-Αριστερά", η διχοτομία αυτή υπάρχει και λειτουργεί. Δεν είναι αμαρτία, δεν είναι ντροπή να ταχθεί κανείς Δεξιά. Όμως η ίδια η εικόνα μιας υπό δημιουργία ΚεντροΑριστεράς, που πορεύεται Δεξιά, είναι ένα θεματάκι. Ασφαλώς η τακτική των ίσων αποστάσεων και τυ αμφίπλευρου αγώνα είναι μια λύση, αλλά τα όριά της εξαντλούνται.
Και το τελευταίο: ο μικρομεγαλισμός φέρνει καγχασμό. Η ΔηΣυμπ δικαιούται να το πάει όπου θέλει, όπου επιλέξει. Όμως, το να αγκαλιάζεται με τις γκαλλοπικές προβολές - που κι αυτές ξεθωριάζουν - για να υιοθετεί ύφος μεγάλου παίκτη (όπως υπήρξε: άλλοτε), δεν κάνει καλό. Ας το προσέξουν.

kontranews

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου