Τετάρτη 14 Ιουνίου 2017

Μήπως πάρει ο Τσίπρας το ρίσκο μιας ανοιχτής συνέντευξης;


του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Υπήρξε εξαιρετικά χρήσιμη η σειρά αναφορών του πρώην Αντιπροέδρου των ΗΠΑ Τζό Μπάϊντεν  (με την ευκαιρία του Συνεδρίου Concordia στην Αθήνα, μέσω "Καθημερινής") στο πώς η Κυβέρνηση Ομπάμα έπαιξε σημαντικό ρόλο προκειμένου να εξασφαλιστεί το να παραμείνει η Ελλάδα μέρος της Ευρωζώνης. Η διατύπωσή του "ο Πρόεδρος Ομπάμα και εγώ δεσμευθήκαμε /ήρθαμε σε συνεννόηση (were engaged) με όλα τα εμπλεκόμενα στην Ελληνική κρίση μέρη, επειδή θέλαμε να αποφευχθεί χρηματοπιστωτική κατάρρευση της Ελλάδας" υπήρξε αφοπλιστικά σαφής. Λίγο άδικος/ελλειπτικός, ο Μπάϊντεν παραλείπει να αναφερθεί στον ρόλο που έπαιξε ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τιμ Γκάϊθνερ. Ο οποίος ήταν ο άνθρωπος, που αρνήθηκε στον δολοπλοκούντα έκτοτε για Grexit Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε το δικαίωμα να δημιουργήσει διεθνή συστημική αναταραχή προκειμένου να κάνει την δική του πολιτική. Όμως, ακόμη μεγαλύτερη συμπαράσταση κι από τους Αμερικανούς ήταν εκείνη που παρέσχε στην Ελληνική υπόθεση το διεθνές μηντιακό σύστημα, που σταθερά "έκραξε" τις σωϋμπλικές μεθοδεύσεις - τότε.
Ήταν λοιπόν πριν κάποιες μέρες, τώρα, που διερωτηθήκαμε πώς/πού θα βρει η σημερινή κυβέρνηση το επικοινωνιακό αντίστοιχο του αλήστου μνήμης εθνικού μας Γιάνη - με ένα "ν" - προκειμένου να εξηγήσει στην ίδια διεθνή κοινή γνώμη τον πολιτικό παραλογισμό που και πάλι στήθηκε με την από μέρους της Ελλάδας αποδοχή της προνομοθέτησης δημοσιονομικών μέτρων και της αποδοχής παρανοϊκών πρωτογενών πλεονασμάτων επί χρόνια και χρόνια. Και την διπλή απάντηση των ίδιων εκείνων "εταίρων" που απαίτησαν/επέβαλαν τα παραπάνω - του ΔΝΤ και της Ευρώπης (=του Σώϋμπλε) - του μεν πρώτου ότι οι όποιες Ελληνικές παραδοχές δεν βοηθούν άμα δεν υπάρξουν σαφέστερες δεσμεύσεις των Ευρωπαίων για το χρέος, του δε δεύτερου ότι δεν δέχεται να σηκώσει το παραμικρό πολιτικό κόστος αποδεχόμενος ο,τιδήποτε για το χρέος (που αποτελεί προϋπόθεση για την συμμετοχή του ΔΝΤ , χωρίς την οποία η Γερμανική Βουλή δεν δέχεται να συνεχίσει η Γερμανία να συμμετέχει στο Πρόγραμμα για την Ελλάδα).

Η αλήθεια είναι ότι, την περασμένη εβδομάδα και με νωπή την αστοχία του Eurogroup της 22ας Μαΐου, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος - ο οποίος την έχει μιαν δική του επικοινωνιακότητα! - πήρε πάνω του το να κάνει μιαν ενημέρωση, στην Αθήνα, προς τους διεθνείς ανταποκριτές. Σε μερικά σημεία, η πρωτοβουλία αυτή δημιούργησε πρόβλημα/backfired, όπως όταν η Bild ερμήνευσε (όχι χωρίς κάποιαν βάση, βέβαια) ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να τραβήξει την κόντρα στα άκρα επιχειρώντας όχι να βαρέσει κανόνι μην αποπληρώνοντας τα ομόλογα Ιουλίου εις χείρας ΕΚΤ (όπως έγινε βαρουφάκικα το 2014 με μια δόση οφειλόμενων στο ΔΝΤ), αλλά στραγγίζοντας κάθε ρευστότητα από την αγορά και τα δημόσια ταμεία - κι έτρεχε μετά το ΥΠΙΚ να διορθώσει/επεξηγήσει. Πάντως "κάτι" από την συνέντευξη Τσακαλώτου διαχύθηκε στον διεθνή Τύπο. Και στον Γερμανικό, ακόμη. Με την συναίσθηση ότι στην περίπτωση της Ελλάδας η διαμάχη ΔΝΤ/Ευρωπαίων (= Σώϋμπλε) δημιουργεί ένα Καφκικό αδιέξοδο, μιαν κατάσταση Catch-22.
Για τον λόγο αυτό θέτουμε από τώρα το ερώτημα: μήπως θάπρεπε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας να το πάρει επάνω του και - σε περίπτωση σχεδιασμένης δια χειρός Σώϋμπλε - αστοχίας του Eurogroup της 15ης Ιουνίου, εν όψει και της Κορυφής της 22ας Ιουνίου, να έδινε ο ίδιος το στίγμα της Ελληνικής θέσης ενώπιον των διεθνών Μέσων; Με ανοιχτή συνέντευξη; Όχι εύκολη υπόθεση, αλλά... μήπως αποτελεί αναγκαία διακινδύνευση;

kontranews

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου