Καλές προθέσεις, κάκιστο κείμενο, άδηλες οι προοπτικές

Θα ξεκινήσω σ’ ένα προσωπικό τόνο: πρέπει να έχω διαβάσει, παλιότερα για λόγους επαγγελματικούς, τα τελευταία πολλά χρόνια από διαστροφή, εκατοντάδες κοινοτικά κείμενα - ντουζίνες πάντως από συμπεράσματα Κορυφής ή Συμβουλίων. Εντελώς ειλικρινά, χειρότερο κείμενο συμπερασμάτων...

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Θα ξεκινήσω σ’ ένα προσωπικό τόνο: πρέπει να έχω διαβάσει, παλιότερα για λόγους επαγγελματικούς, τα τελευταία πολλά χρόνια από διαστροφή, εκατοντάδες κοινοτικά κείμενα - ντουζίνες πάντως από συμπεράσματα Κορυφής ή Συμβουλίων. Εντελώς ειλικρινά, χειρότερο κείμενο συμπερασμάτων, λιγότερο κατανοητό και ξεκάθαρο, περισσότερο ολισθηρό και παγιδευτικό, δεν μπορώ να θυμηθώ.

Θα περάσουμε τώρα, είμαι πλέον ή βέβαιος, πολλές ημέρες και βδομάδες να αναλύουμε - ο καθείς όπως βολεύει την άποψή του, την προκατάληψή του, την προσδοκία του, την πολιτική του θέση - το κείμενο Συμπερασμάτων του Eurogroup της 15ης Ιουνίου. Κείμενο που σαφώς διαφοροποιείται από το σχέδιο που δεν πέρασε στις 22 Μαΐου, αυτό πρέπει να το παραδεχθεί κανείς. Αλλά πού οδηγεί; Πάντως πρόκειται για κείμενο  με το οποίο:

 (α) οριστικά απετράπη το ενδεχόμενο να πέσει σε μαύρη τρύπα τον Ιούλιο η Ελλάδα, με τις δόσεις που χρωστάει για το χρέος της,

(β) ειπώθηκαν διάφορα λογάκια/δόθηκε wording για την διαρρύθμιση/εξομάλυνση/διευθέτηση του χρέους,

(γ) οριστικοποιήθηκαν τα διαθέσιμα εφεξής δημοσιονομικά περιθώρια (3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και μια ασύλληπτη φόρμουλα “άνω του 2% αλλά κοντά σ’ αυτό” (!) για μέχρι να γεράσουν τα εγγόνια μας, το 2060),

(δ) ειπώθηκε ότι θα δοθούν/δίνονται αναπτυξιακά κονδύλια 11 δις συν 970 εκατ. Ευρώ απο τις Βρυξέλλες και

(ε) ψιλοανακοινώθηκαν μια σειρά από αναπτυξιακά εργαλεία, φορείς, οργανισμούς κοκ.

Ενώ πάντως θα ερμηνεύουμε και θα τσακωνόμαστε, ο Αλέξης Τσίπρας θα συνεχίσει να κυβερνά, πλην αν σκοντάψει άγρια (ή αν εμπνευσθεί κάποιο παράξενο πολιτικό χειρισμό), πασχίζοντας να υλοποιήσει παράλληλα - χωρίς να το πληρώσει πολιτικά με απαξίωση - τα βαριά δημοσιονομικού τύπου μέτρα για το 2019-20 και να “μεταφράσει” τα αναπτυξιολογικά του Eurogroup της 15ης Ιουνίου σε κάτι το συγκεκριμένο, που να μπορεί να αποδώσει εισοδήματα, αίσθηση προοπτικής, κάτι που να πουλιέται πολιτικά.

 Ο δε Βόλφγκανγκ Σόιμπλε  θα πάει χωρίς ανοιχτό το πρόβλημα “Ελλάδα” στις εκλογές του του Σεπτεμβρίου, αφού πρώτα πείσει το Κοινοβούλιό του (όχι ακριβώς: θα αρκεσθεί σε ενημέρωση και έγκριση της Επιτροπής Οικονομικών του Bundestag, κεκλεισμένων των θυρών) να αποδεχθεί την συμφωνία της 15ης Ιουνίου.

Δεν είναι και άσχημα για τους εμπλεκόμενους. Δεν είναι και τόσο σαφή.

economia