του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Οπότε θα ζήσουμε οριστικά σ' ένα μηντιακό σκηνικό όπου τον ρόλο των παραδοσιακών εκδοτών θα έχουν Βαρδινογιάννης και Αλαφούζοι, ενώ ως νεηλύδες θα λειτουργούν Μαρινάκης και Σαββίδης (ο δεύτερος έχοντας σκοντάψει άγαρμπα), με Μελισσανίδη ως διακινείται στο βάθος. Κάτι ψιλολόγια περί νομοθετημένων κανόνων αντι-συγκέντρωσης ισχύος στον Τύπο (μνήμες ημερών Β. Βενιζέλου και Θ. Ρουσόπουλου: σαν νάχει περάσει ένας αιώνας) είναι επιμελώς εκτός συζήτησης . Όμως τώρα, ο λόγος είναι για τον ΔΟΛ.
Η πιο εξεζητημένη - ωστόσο ίσως και η πιο εύστοχη - διατύπωση σχετικά με την ανάληψη των ευθυνών, της τύχης, του μέλλοντος του ΔΟΛ από τον Βαγγέλη Μαρινάκη ήταν εκείνη του Γιώργου Βέλτσου, με παραπομπή στου Arthur Rimbund την επιστολή προς G. Izambard (του 1871):
"Car je est un autre"/Γιατί εγώ μοιάζω να είμαι άλλος, κατά δική μας, καθοδηγημένη ερμηνευτικά, απόδοση. Εδώ, ποίηση.
Η πιο άμεση - όχι διατύπωση, αλλά ουσιαστική/πρόδρομη στάση της νέας εποχής - ήταν ο τρόπος/ο τόνος αναμετάδοσης της κηδείας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη από τον ΒημαFM, όπου η ένταση της συγκίνησης και της εκθείασης του εκλιπόντος ξεπερνούσε κατά πολύ την ούτως ή άλλως γενικά θετική στάση όλων των Μέσων. με κερασάκι την έμφαση στην παρουσία και συγκίνηση κοκ του Βασιλέως. Εδώ, ρεαλισμός.
Όμως πολύ πιο ουσιαστική ήταν η κατάθεση του μακράν καλύτερου γραφιά που διαθέτει σήμερα - από καιρό, μάλιστα - ο ΔΟΛ, του Γιάννη Πρετεντέρη με το "Όρθιοι" στα Νέα. Κάνοντας μιαν απόλυτα ορθή εισαγωγική επιλογή - να πει ότι "η εξέλιξη αυτή [η νέα ιδιοκτησία] θα κριθεί προφανώς από τους αναγνώστες και εκ του αποτελέσματος" - το σημείωμα Πρετεντέρη επιχειρεί σάλπισμα για την "άλλη μέρα που θα ξημερώσει" και τους ανθρώπους που κράτησαν τον ΔΟΛ όρθιο "απέναντι σε έναν ξεδιάντροπο ανταγωνισμό και σε απροκάλυπτες διοικήσεις τραπεζών", που ηττήθηκαν: "Τραπεζίτες, συνήγοροι τραπεζιτών, κυβερνητικοί και πολιτικοί παράγοντες ή παρατρεχάμενοι, ανταγωνιστές και φιλόδοξοι σαλταδόροι". Λόγος για τον οποίο ο ίδιος δηλώνει "Είμαι υπερήφανος για όλους" όσοι κράτησαν τον ΔΟΛ όρθιο (μαζί του) να λένε στα παιδιά και στα εγγόνια τους "ήμουν κι εγώ εκεί". Εδώ, προς το επικολυρικό.
Η τριπλή αυτή στάση/τοποθέτηση προδιαγράφει τα όρια εκείνου που υπόσχεται/απειλεί να είναι η βιωμένη καθημερινότητα των όσων έχουν μείνει/απομείνει στο Συγκρότημα. Θυμίζουμε: οι δημοσιογράφοι είναι αφ' ενός εργαζόμενοι, μισθωτοί (με Ελληνική ιδιαιτερότητα την μη-καταβολή ή σποραδική καταβολή ή καταβολή με "πατέντες" του μισθού, όχι δε μόνον στον ΔΟΛ), αφετέρου όμως συμμέτοχοι στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Μια προσέγγιση, λοιπόν, είναι η αμηχανία ενδεδυμένη ενός είδους φιλοσοφικότητα. "Θα δούμε", "θα το πάμε όπως βγαίνει". Αυτό δεν - ΔΕΝ - αποκλείει να προκύψει ένα αξιόλογο προϊόν από καλούς ανθρώπους, όμως δυσκολεύει την δεύτερη διάσταση, την δημόσια/πολιτική εντέλει λειτουργία. Η άλλη προσέγγιση ένιαι να προσπαθήσει να μαντέψει το "πού το πάει" η νέα κατάσταση πραγμάτων, τι επιθυμεί, ποια η προδιαγραφόμενη κατεύθυνση, με τον γνώριμο κίνδυνο της υπερπροθυμίας. Η τρίτη προσέγγιση είναι να θεωρηθεί η έλευση Μαρινάκη κάτι σαν νίκη όσων έστρεψαν "Βήμα" και "Νέα" σε κατεύθυνση μαχητικής στράτευσης λίγο πολύ στο "Φύγετε!".
Αν δεν ήταν το έντονο προσωπικό στοιχείο- κάθε εφημερίδα είναι το σύνολο των ανθρώπων της, τίποτε λιγότερο/τίποτε περισσότερο - θα είχε εργαστηριακό ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς που θα βγει το πράγμα. Με δεδομένες τις ζαλιστικές συστροφές γραμμής των τελευταίων χρόνων. Ζαλιστικές για τον αναγνώστη, που στην Ελλάδα πάντως έλεγε: "Η εφημερίδα "μου".
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου