του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Ο αναγνώστης νομιμοποιείται να κοιτάξει αυτό το κείμενο και τις θέσεις που θα επιχειρήσει να διατυπώσει με καχυποψία ("ποιοι σας έβαλαν;" ή και χειρότερα)· με δυσπιστία ("τα εννοεί αλήθεια αυτά;")· με απόρριψη ("δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα!"). Η αλήθεια είναι ότι η ανακύκλωση έντασης, η συνεχής αντιπαραθετικότητα, όχι σπάνια η εχθροπάθεια στα περισσότερα μέτωπα της πολιτικής - και, ευρύτερα, της δημόσιας - ζωής καθιστά την ίδια την έννοια "συναίνεση" απόβλητη από την Ελλάδα του 2017. Ακόμη κι όταν, με αφορμή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, επιώθηκαν κάποια μεγαλόθυμα λόγια αναγνώρισης των αναζητήσεων συναίνεσης επί Παύλου Μπακογιάννη, ύστερα επί Κυβέρνησης Τζαννετάκη και Οικουμενικής/Ζολώτα, με κάθε προσοχή όσοι το επιχείρησαν έσπευσαν να ξεκαθαρίσουν ότι ανάγεται σε χρόνο παρελθόντα, μακρυνό και με διάθεση… μνημοσυνιακή. Χώρια που αναπήδησαν και οι πιο ακραίες διχαστικότητες ως "απάντηση", π.χ. στην τοποθέτηση Γλέζου - τα γνωστά.
Και, κάθε φορά που τίθεται ζήτημα "εθνικών γραμμών" όπως για το χρέος (από την κυβερνητική πλευρά: βασικά αυτή δυσκολεύεται, όταν ζορίζεσαι ζητάς συναινέσεις...) δεν αργεί να ξεπεταχτεί το "να ζητήσουν πρώτα συγγνώμη για όσα έκαναν" , "αυτοί πότε έδωσαν συναίνεση;" όχι απλώς από υψηλά στελέχη αλλά και από τον κοινό κόσμο - για να μην μιλήσει κανείς για τον ιντερνετικό κήπο! Όταν δε ο προβολεάς περάσει στην άλλη μεριά, αρκεί ο Πολάκης και οι πολικισμοί για να θεωρηθεί κάθε αναφορά σε συναίνεση επικατάρατη - δεν πάει να την επαναφέρει ο Τσίπρας (Πρωθυπουργός, θυμίζουμε)!.
Και όμως: ψήγματα συναίνεσης -αν προτιμάτε, καλύτερα, ριζίδια συναίνεσης που δείχνουν την δυνατότητα να βλαστήσουν, υπάρχουν. Του Τσίπρα η έκκληση (στην Γ.Σ. του ΣΕΒ, δυο βδομάδες πίσω) "οι υγιείς δυνάμεις της χώρας θα πρέπει να συμβάλουν στην έξοδο από την κρίση και τα μνημόνια [...] Ας προσέλθουμε σ' έναν διάλογο παρά τις γνωστές διαφωνίες και απόψεις μας, με αμοιβαίο σεβασμό στον συνομιλητή" πήγε το αίτημα για συναίνεση ένα βήμα παρακάτω. Του Κυριάκου Μητσοτάκη η αναγνώριση ότι υπάρχει ανάγκη για ελάφρυνση του χρέους (και, ακόμη πιο σταθερά, η θέση του για την ανάγκη να πάνε πίσω τα πρωτογενή πλεονάσματα), θα μπορούσε να έχει λειτουργήσει σαν βάθρο ευρύτερης πολιτικής πλατφόρμας.
Όμως καίτοι ένα κλικ πιο κάτω στο cursus honorum, θα μέναμε περισσότερο στην ευθεία διατύπωση του Κώστα Καραμανλή (του βουλευτή Σερρών) περί "συγχαρητηρίων στην κρατική μηχανή" για την ανταπόκριση στον σεισμό της Λέσβου ("όλος ο κρατικός μηχανισμός έχει δείξει μεγάλη αυταπάρνηση"), παραβαίνοντας τον τιμημένο κανόνα να εγκαλείται "το Κράτος" (και , συνεπώς η υπεύθυνη Κυβέρνηση) για κάθε πρόβλημα, για ανοργανωσιά, για πλημμέλειες, για παραλείψεις - τα γνωστά.
Τα καταγράφουμε αυτά τα περίεργα χωρίς να γνωρίζουμε την έκβαση του Eurogroup της 15/6. Γιατί το κάνουμε; Επειδή αν μεν συμφωνία έχει κλείσει , τα επόμενα βήματα - και μάλιστα η περιλάλητη πορεία προς την ανάπτυξη - αν δεν πάψει να δηλητηριάζεται, αν δηλαδή δεν στηριχθεί σε ένα μίνιμουμ συναίνεσης θα γίνει καπνός. Και όποιος διαχειριστεί το μεθαύριο θα έχει να χτίσει πάνω στον καπνό. Αν όμως συμφωνία δεν κλείσει - αληθινά, όχι προσχηματικά - τότε και πάλι συναίνεση κάποιου πολύ ταπεινότερου είδους θα απαιτηθεί. Συναίνεση αδιεξόδου, μην μας τύχει!
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου