του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Οσο τα πράγματα θα προχωρούν προς την - δίδυμη, ήδη - ημερομηνία της 15ης/22ας Ιουνίου, με Eurogroup και προοπτική Κορυφής για την Ελλάδα, η αλήθεια είναι ότι όλοι οι συντελεστές του "Ελληνικού δράματος" καταβάλλουν προσπάθειες να στηθεί ένα συμβιβαστικό σχήμα, που να επιτρέπει να προχωρήσουν τα πράγματα παρακάτω. Τι Plan B του ESM, τι διαρρυθμίσεις από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τι διατυπώσεις ενόχλησης από μέρους της ΕΚΤ για την μη-περιγραφή "διαδρομής" για το Ελληνικό χρέος στο προηγούμενο Eurogroup, τι εκθέσεις και αναφορές των διεθνών τραπεζών και ερευνητικών κέντρων για τις προοπτικές... Μαζί μ' αυτό, έρχεται και πάλι η Ελληνική υπόθεση στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος των διεθνών media, με αρκετά συχνά την γνώριμη υπερπλούστευση/χρήση στερεοτύπων.
Αυτή ακριβώς η πύκνωση του ενδιαφέροντος, ταυτόχρονα και με την στενή πλέον διασύνδεση με την προεκλογική εκστρατεία των Γερμανών λειτουργεί και σαν αίθουσα αντήχησης. Που πολλαπλασιάζει την διάσταση λαλήματος των Ευρωπαίων απέναντι στο φαινόμενο "Ελλάδα του 2017" που και χθες επισημαίναμε. Δείτε για παράδειγμα την τελευταία συστροφή της θέσης Σώϋμπλε για την ... Ιταλία: "Αν μια χώρα δεν θέλει να βρεθεί εκτός ευρώ, χρειάζεται να κάνει μεταρρυθμίσεις όπως η Ελλάδα [...]. Οι χώρες πρέπει να δημιουργούν μόνες τους τις συνθήκες να αναπτυχθούν. Σε αυτό το θέμα η Ελλάδα βελτιώνεται!". Πάτε, τώρα, να την συσχετίσετε έλλογα αυτήν την θέση με την σταθερά επανερχόμενη τοποθέτηση του Σώϋμπλε και συνολικά του Γερμανικού ΥΠΟΙΚ ότι εκείνο που χρειάζεται η Ελλάδα είναι σοβαρότητα στις μεταρρυθμίσεις, όχι οποιαδήποτε αντιμετώπιση του χρέους της. Τελικά, λοιπόν, τι κάνουμε; Σερνόμαστε μεταρρυθμιστικά ή γίναμε υπόδειγμα; Να σημειωθεί εδώ ότι και το προς στιγμήν "Γαλλικό Σχέδιο" που θα έθετε στόχους για την εξυπηρέτηση του Ελληνικού χρέους με βάση την πορεία του ΑΕΠ, στο βάθος-βάθος "βλέπει" ότι οι Σώϋμπλε του κόσμου τούτου όταν μιλούν για Ιταλία μέσω Ελλάδας, στην Γαλλία είναι που απευθύνονται...
Έρχεται εν τω μεταξύ ο πάντα διεισδυτικός Σπήγκελ, κάνοντας για μιαν ακόμη φορά την διάγνωση ότι η Ελλάδα "υποφέρει από μια δυσλειτουργική κρατική δομή και μια ανίκανη και απρόθυμη πολιτική τάξη". Και προχωρεί στην εξαιρετική ατάκα: "οι Έλληνες καμώνονταν ότι μεταρρύθμιζαν, οι δανειστές καμώνονταν ότι τους πίστευαν". Η πρόθεση του Σπήγκελ είναι διδακτική/εποικοδομητική, κορυφούμενη με το "όποιος αποφεύγει με τρόμο ένα τέλος, εισπράττει ένα τρόμο χωρίς τέλος". Και θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι και απ' αυτήν την πλευρά στήνεται ένα σκηνικό αμοιβαίων υποχωρήσεων προς μια κατεύθυνση λογικής: η Αθήνα χρειάστηκε ήδη να επωμισθεί πολύ μεγάλο πολιτικό κόστος (προνομοθετώντας μέτρα επί μέτρων προκειμένου να διευκολύνει την επάνοδο του ΔΝΤ στο πρόγραμμα/ απαίτηση Σώϋμπλε για την Βουλή του) προκειμένου να... εισπράξει ένα "Nein!" από τον ίδιο για ο,τιδήποτε, αλλά και ένα "Νο!" από το ΔΝΤ, αφού ο ως άνω Σώϋμπλε δεν δέχεται τίποτε για το χρέος λόγω των εκλογών "του" που πλησιάζουν. Απόλυτη κατάσταση Catch-22.
Άμα την δει κανείς όλην αυτήν την διαδρομή, μπορεί να καταλήξει ότι ο τίτλος των δυο αυτών σημειωμάτων - ότι οι Ευρωπαίοι "έχουν λαλήσει" - είναι άδικος· είναι άστοχος· είναι προκατειλημμένος. Μπορεί! Όμως, αν δεν ισχύει αυτό ως υπόθεση (το λάλημα, η αυτοαντίφαση), τότε ισχύει η πολύ πιο ορθολογική/Δυτική υπόθεση: ότι οι "εταίροι" της Ελλάδας ο καθένας παίρνει την θέση που τον βολεύει, εκάστοτε/σε κάθε στροφή των πραγμάτων. "Ορθολογικότατα" επιλέγοντας να αδιαφορήσει για το ποια ζημιά προξενεί στους άλλους - ιδιαίτατα στον αδύναμο κρίκο, στο πάντα πρόθυμο πειραματόζωο "η Ελλάς".
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου