Η Ιστορία, οι «νικητές» και τα τσιράκια τους

Το Ποντίκι

του Δημήτρη Μηλάκα

Ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα -και την Ιστορία- είναι προφανώς δική του και απόλυτα σεβαστή υπόθεση. Υπόθεση του καθένα επίσης -στην προκειμένη περίπτωση εμού του ιδίου- είναι αν θα ασχοληθεί και με ποιον τρόπο με τις απόψεις κάποιου τρίτου. 

 

Για να μην μακρηγορώ, με απόψεις σαν αυτές που διατυπώνει ο συνάδελφος Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης σε δυο συνεχόμενα φύλλα του Ποντικιού δεν συνηθίζω να ασχολούμαι. Ούτε με τις απόψεις αυτές καθ' αυτές ούτε με τους φορείς τους. 

 

Στην προκειμένη περίπτωση ωστόσο είμαι υποχρεωμένος να το κάνω καθότι «συγκατοικούμε» στο Ποντίκι, κουβαλάμε με κάποιον τρόπο και οι δυο μας -όπως και κάθε άλλος εργαζόμενος- την «ταμπέλα» του.

 

Κάτω από τη βινιέτα «Ιστορία», ο Μπρουντζάκης  σε «αφιέρωμα σχετικά με την κατοχή» έγραψε σε δυο συνεχόμενα φύλλα του Ποντικιού την άποψή του για: «Η αντίσταση ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα» και «Οι ρίζες της βίας του εμφυλίου». 

 

Η «ιστορική» αντίληψη  του Μπρουντζάκη για τους μύθους της Αντίστασης μπορεί να συνοψιστεί στην άποψη: 

• «Έτσι, η Αντίσταση, πέρα από κάθε πραγματικότητα και συγκεκριμένη πολιτική - ιδεολογική σκοπιμότητα, δημιούργησε νέους εθνικούς μύθους μετατρέποντας συχνά στυγνούς ψυχοπαθείς δολοφόνους σε αντιστασιακούς σταρ».

Ιστορικοί «καθοδηγητές» του Μπρουντζάκη εμφανίζονται με τα βιβλία τους, στα εν λόγω του κείμενα, στο Ποντίκι ο Νίκος Μαραντζίδης (Οι άλλοι καπετάνιοι- αντικομμουνιστές ένοπλοι στα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου) και ο Σάκης Μουμτζής (H κόκκινη βία 1943 – 1946, η μνήμη και η λήθη της αριστεράς).

 

Όπως είπα και στην αρχή είναι προσωπική υπόθεση του καθένα ο τρόπος με τον οποίο κάποιος αντιλαμβάνεται την Ιστορία και με αυτόν τον τρόπο κάνει τις επιλογές του και τοποθετεί την ύπαρξή του στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Πάντα (θα) υπάρχουν αυτοί που επιλέγουν το στρατόπεδο των «νικητών».

 

Οι «νικητές» επιθυμούν -κατ αρχήν- «Το τέλος της ιστορίας», ακριβώς τη στιγμή του θριάμβου τους. Και για να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους το πρώτο πράγμα που αναλαμβάνουν μετά τη «νίκη» τους είναι η αναθεώρηση της ιστορίας, η επαναδιατύπωσή και το ξανα-γράψιμό της. Στρατιές μαρατζίδηδων και μπρουντζάκηδων συμβάλλουν παγκοσμίως σ'αυτήν την προσπάθεια οικοδόμησης και διαιώνισης μιας «νέας -αιώνιας- τάξης πραγμάτων».

 

Για να γίνει αυτό -για να γίνει αποδεκτό ότι αυτός ο σημερινός είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος-  τα τσιράκια των νικητών πρέπει να διαστρεβλώσουν  ιστορικά γεγονότα, να κατασυκοφαντήσουν σύμβολα και αγώνες, να αποκαθηλώσουν ήρωες  και να εξαφανίσουν  τα ποτάμια του αίματος που εκατομμύρια άνθρωποι έχυσαν για χάρη της ελπίδας. 

 

Ξεχνούν ωστόσο οι «νικητές» και κυρίως τα τσιράκια τους ότι η ιστορία δεν τέλειωσε απλώς και μόνο επειδή οι ίδιοι το αποφάσισαν.