Μια άλλη «ανάγνωση» της παγκοσμιοποίησης (Α)

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Όταν προχθές στην Βουλή συζητιόταν η αδιέξοδη διαπραγμάτευση του α΄ 6μήνου του 2016 με “εργαλείο” το αίτημα της Ν.Δ. για Εξεταστική (αίτημα που, θυμίζουμε, προσγειώθηκε άδοξα στις 96 ψήφους υπέρ έναντι 155 και 22 παρών) η βαθιά ανάγκη για αντιπαράθεση και βρίσιμο και υποτίμηση προσώπων που διακατέχει το πολιτικό μας σύστημα απομάκρυνε από την πρώτη – ή και την δεύτερη… – γραμμή το κομβικό τραγικό εντέλει ζήτημα με την διαπραγματευτική προσέγγιση της τότε Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Που, αληθινά για το μεγαλύτερο μέρος της αυτοπροκαλούμενης καταιγίδας ήταν “Κυβέρνηση Βαρουφάκη”. ύστερα μπάταρε προς Κυβέρνηση Τσίπρα-Βαρουφάκη. για να ξυπνήσει κάποια στιγμή στην προσγειωμένη πραγματικότητα ως Κυβέρνηση Τσίπρα-Παππά-Τσακαλώτου. (Ο Γιάννης Δραγασάκης ήταν πάντα παρών. Όμως, μετά το εντελώς πρώτο Eurogroup, όπου είχε συμπαρακαθήσει με τον Γιάνη Βαρουφάκη, μπήκε από μόνος του στην σκιά. Τα πώς και τα γιατί, κάποτε θα πρέπει να μας τα πει, όντως. Κάποτε).

Ήταν το κομβικό ζήτημα η απόλυτα, μα απόλυτα! λάθος “ανάγνωση” όχι απλώς των συσχετισμών στην Ευρωπαϊκή σκακιέρα καθώς και του τρόπου λειτουργίας των Ευρωπαϊκών μηχανισμών – η υπερφίαλη με στοιχεία αυτισμού του Βαρουφάκη ήταν εγγύηση για το πρώτο, η συνειδητή αποστροφή των ματιών από την “Ευρώπη” σαν το ΠΑΣΟΚ προτού εξημερωθεί με την βοήθεια του Γρηγόρη Βάρφη και με επίνευση του Αντρέα ήταν εγγύηση για το δεύτερο – , αλλά της ίδιας της διεθνούς πραγματικότητας, της παγκοσμιοποίησης, του χρηματοπιστωτικού συστήματος, της “Ευρώπης”. (Εναντίον τους εξεστράτευσε ως νέος Δον Κιχώτης ο Βαρουφάκης – καβάλα στην Ελλάδα ως Ροζινάνθη – θεωρώντας ότι ήταν ανεμόμυλοι, ενώ αποδείχθηκαν γίγαντες. Το αντίθετο δηλαδή της αφήγησης του Θερβάντες! Ενώ ο εθνικός μας Γιάνης αποδείχθηκε Σάντσο Πάντσο, καβάλα σε γαϊδούρι, δηλαδή στην Ελληνική οικονομία μετά τα capital controls).

Δεν την κατάλαβε την διεθνή πραγματικότητα όλη η τότε διαπραγμάτευση, επειδή δεν της άφηνε της τότε διαπραγματευτικής ομάδας περιθώρια μεγαλείου. Πέρα από το ότι δεν προσαρμοζόταν – η πραγματικότητα – στις απόψεις σπουδαστηρίου/εργαστηρίου. Έτσι φθάσαμε στα capital controls. Αυτό θα είχε καταδείξει – αν γινόταν – η Εξεταστική. Αυτό και όχι τα διάφορα σκοτεινά σχέδια.

Τουλάχιστον ο Αλέξης Τσίπρας αφού έπαθε και έμαθε από τους σπουδαγμένους, είχε την ντομπροσύνη να μιλήσει – στον Αλέξη Παπαχελά, στον Σκάι – για τις αυταπάτες που έζησε (και μας έκανε να ζήσουμε). Τα ίδια επανέλαβε και από βήματος της Βουλής με το “κατηγορήστε μας για αυταπάτες, όχι για ψέματα!” Η Ζωή, πάλιν, ή ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, οικοδόμησαν το δικό τους ο καθένας μικρό σύμπαν με την Πλεύση Ελευθερίας και την ΛΑ.Ε αντιστοίχως. Ο Βαρουφάκης δεν μπορούσε να μείνει τόσο μπανάλ και “χαμηλά”, γι αυτό και υποσχέθηκε τρίτο, τελικό γύρο ενάντια στους συσχετισμούς και την Ευρώπη με την DiEM25, η οποία θα σαρώσει στας Ευρώπας, ύστερα θα προσγειωθεί και σ’ εμάς.

Πάντως, αν αληθινά θέλουν – όλοι, ο καθένας τους, σίγουρα δε ο χωρίς προκαταλήψεις αναγνώστης – να δουν μιαν κατάθεση που προσπαθεί, σοβαρά όμως, να δει πώς η υπερπαγκοσμιοποίηση λειτουργεί αρνητικά/ανατρεπτικά, θα άξιζε να δουν τις αναλύσεις του Dani Rodrik. Μια πρώτη προσέγγιση, αν προτιμά ο αναγνώστης, θα επιχειρήσουμε αύριο.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)