Νέα Πολιτική
του Αντώνη Παπαγιαννίδη*
Άρχισε να κινείται σιγά-σιγά, όμως με σαφή επιβάρυνση όσο περνούν οι μέρες, η απειλή από πλευράς της Τουρκίας για απόσυρση από την Δήλωση/Συμφωνία με την ΕΕ για την διαχείριση του προσφυγικού, με την αναχαίτιση από την Άγκυρα των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών. Πήρε κάτι σαν αναστολή με το πραξικόπημα στην Τουρκία, που έστρεψε αλλού – στο εσωτερικό αλλά και στην αναζήτηση υποκινητών, ενόχων κοκ στο εξωτερικό, στον Φετουλλάχ Γκιουλέν ή σε Αμερικανούς στρατηγούς ή ευθέως στις ΗΠΑ – την προσοχή Ερντογάν. Όμως, ήδη έχει υπάρξει η προειδοποίηση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ ότι “η επιτυχία της συμφωνίας μέχρι τώρα είναι εύθραυστη […] ο κίνδυνος είναι αυξημένος. Μπορούμε [αν η συμφωνία καταρρεύσει] να αναμένουμε ότι οι μετανάστες θα ξαναρχίσουν να φτάνουν στην Ευρώπη” (γιατί να μετράει ετούτου η γνώμη; διότι έχει αυτοτοποθετηθεί σε ρόλο “μεταφραστή” και φύλακα της συμφωνίας ΕΕ/Τουρκίας, κι ας πρόκειται για συμφωνία Γερμανίας/Τουρκίας, που απλώς την κάλυψε η ΕΕ…). Πιο κοντά σ’ εμάς, υπήρχε οι προειδοποιήσεις του Γιάννη Μουζάλα για το εύθραυστο της συμφωνίας. Ενώ είναι ήδη πραγματικότητα η απόσυρση των Τούρκων αξιωματικών που βρίσκονταν στα νησιά του Αιγαίου για διευκόλυνση/έλεγχο της συμφωνίας επανεισδοχής κοκ.
Όμως τώρα έπεσε σαν βόμβα αναμενόμενη η τοποθέτηση του Τούρκου ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου στην πλέον κατεστημένη των Γερμανικών εφημερίδων, της Frankfukten Allgemeine. Γι’ αυτόν “τα πολλαπλά αποτελέσματα” στην ανάσχεση των προσφυγικών ροών “οφείλονται στα πολύ σοβαρά μέτρα που ελήφθησαν από την Τουρκία”. Κι από δίπλα η ψύχραιμη επισήμανση/απειλή/απαίτηση: “εάν δεν πραγματοποιηθεί η κατάργηση της βίζας θα υποχρεωθούμε να αποσυρθούμε από την συμφωνία”. Θέτει δε εκ των προτέρων ορίζοντα για ικανοποίηση της απαίτησης της Άγκυρας για άρση τη βίζας κάπου τον Οκτώβριο.
Ας προσέξουμε την διαδοχή των ημερομηνιών: μέσα Μαρτίου είναι που είχε προκύψει η συμφωνία ΕΕ/Τουρκίας, μέχρι τέλος Ιουνίου υπήρχε η Τουρκική απαίτηση-προσδοκία για άρση της βίζας ως θεμελιώδους συστατικού της συμφωνίας, μέσα Ιουλίου έπεσε ο κεραυνός του αποτυχημένου πραξικοπήματος στην Άγκυρα. Εν τω μεταξύ, όσες φορές αναφέρθηκε στο προσφυγικό, και ο Σουλτάνος Ερντογάν, στάθηκε κυρίως στην οικονομική πτυχή, θέτοντας το κόστος στήριξης των προσφύγων στα 12 δις δολαρίων (για 3 εκατομμύρια κόσμο…), με “συμβολική” στήριξη 1-2 δις, και “συμφωνημένα” 3 δις ευρώ τα οποία καθυστερούν. Μ’ αυτήν την βάση καταγγέλλει ως “ανειλικρινείς” τους Ευρωπαίους.
Προς τι η καταγραφή, οι επισημάνσεις, οι διαφαινόμενες ερμηνείες; Η Τουρκία είναι “ένας κόσμος άλλος” όπως το θέτει και ο Λευτέρης Κουσούλης, ένας κόσμος κατ’ αυτόν όχι προσβάσιμος στον δυτικό άνθρωπο “που έχει εξελιχθεί σε αφελή και ράθυμο παρατηρητή”. Αληθινά κάθε στιγμή, μπορεί να την χρησιμοποιήσει (ή: να την ξαναχρησιμοποιήσει…) την μη-ανάσχεση των προσφυγικών ροών ως εργαλείο. Αν μη ως όπλο. Το καίριο ερώτημα είναι: θα χρησιμοποιηθεί κάτι τέτοιο απέναντι στην “Ευρώπη”; απέναντι στην Ελλάδα ως αδύναμο σημείο/soft spot της Ευρώπης; ή απέναντι στην Ελλάδα (του Αιγαίου, των 8 φυγάδων του Black Hawk που ζητούν άσυλο/των οποίων ζητείται η έκδοση);
Η ερώτηση κινδυνεύει να έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία κι από την απάντηση.
*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου