Εκτείνεται από το 1924 έως το 1935, δίνοντας έμφαση στην πορεία καθιέρωσης της Αβασίλευτης Δημοκρατίας, στην ανάπτυξη των μαρξιστικών και σοσιαλιστικών ιδεών και στην δικτατορία του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ. Η ανάμειξη της δυναστείας των ΓΛΙΞΜΠΟΥΡΓΚ στην πολιτική ζωή της ΕΛΛΑΔΑΣ και η προσπάθειά της να κηδεμονεύει την πολιτική ζωή του τόπου ήταν ένα μόνιμο φαινόμενο της ελληνικής πολιτικής ζωής, που οδηγούσε σε διάβρωση και εκφαυλισμό κάθε νέου θεσμού.
Σ' αυτή τη διάβρωση συμμετείχαν με τον τρόπο τους και οι πολιτικές δυνάμεις. Εξάλλου, εκτός των άλλων υποστηρικτών της, η μοναρχία συντηρούνταν και από τις πολιτικές προσωπικότητες οι οποίες πίστευαν, κάτι που μεταδόθηκε και στον ελληνικό λαό, ότι δεν θα μπορούσαν να ελπίζουν σε εξουσία αν δεν έχουν τη στήριξη των ανακτόρων.
Εξάλλου, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, το επαναστατικό καθεστώς του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΛΑΣΤΗΡΑ και του ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΓΟΝΑΤΑ ζήτησε την άμεση παραίτηση του Βασιλέως ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Α και την απομάκρυνση όλων των υποστηρικτών του. Διάδοχος του ορίστηκε ο πρωτότοκος γιος του, ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β. Ο νέος Βασιλιάς, όμως, συνέχισε την πολιτική του πατέρα του και μάλιστα τον Οκτώβριο του 1923 εκδηλώθηκε και φιλοβασιλικό κίνημα εναντίον του νέου καθεστώτος.
Το εν λόγω κίνημα έπεισε την Επαναστατική Κυβέρνηση πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για πολιτειακή αλλαγή, γι' αυτό προκηρύχθηκαν εκλογές για συντακτική βουλή, η οποία ονομάστηκε Δ Εν Αθήναις Εθνοσυνέλευση, και ζητήθηκε η απομάκρυνση του ΓΕΩΡΓΙΟΥ Β. Στα πλαίσια των συνεδριάσεών της συζητήθηκε και η λύση του πολιτειακού....................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου