Οι σχέσεις Κίνας – Ευρώπης

economia

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Πολλές φορές, τα πιο σημαντικά αφήνονται να ξεφύγουν από την προσοχή μας μέσα στον ορυμαγδό της επικαιρότητας. Έτσι, στα μέσα Νοεμβρίου έγινε (στο Βουκουρέστι) η Κορυφή Κίνας – Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στα πλαίσια αυτής της τακτικής επικοινωνίας (είναι η 16^η συνάντηση, γίνεται μια φορά τον χρόνο), συμφωνήθηκε η Στρατηγική Agenda Συνεργασίας με ορίζοντα το 2020.

Ο Κινέζος πρωθυπουργός, ενόψει της συνάντησης, εξηγούσε: «Η ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας προχωρεί με εμπόδια και παραμένει εύθραυστη. Προκειμένου να αντιμετωπισθεί η κοινή αυτή πρόκληση χρειάζεται να δουλέψουμε μαζί και να αλληλοβοηθηθούμε. Ταυτόχρονα, να διατηρήσουμε σε ισορροπία την εσωτερική μας κατάσταση». Εξειδικεύοντας, εξήγησε ότι πρέπει να παραμείνουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα υπό έλεγχο και – το κυριότερο – να μην υπάρχει οπότε νομισματική επέκταση, ούτε και συρρίκνωση (μιλούσε, μην το ξεχνάμε, ο βασικός χρηματοδότης των Αμερικανικών και Ευρωπαϊκών ελλειμμάτων…).

Η Agenda 2020 τι περιέλαβε; Τίποτε το ανατρεπτικό, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι έμφαση δόθηκε στην Κοινή Διακήρυξη για την ενεργειακή ασφάλεια (έναν τομέα όπου οι εξελίξεις τρέχουν, κυρίως όμως πέρα από τους δυο αυτούς εταίρους, ΕΕ και Κίνας: τρέχουν στις ΗΠΑ, στην Αφρική, στην Αυστραλία, στην Μέση Ανατολή, στην Ν.Α. Ασία. Το δίπολο Ευρώπης –Κίνας απλώς «υποδέχεται» τον διεθνή αντίκτυπο), ενώ την ίδια στιγμή δίνονταν διαβεβαιώσεις συνεργασίας στα θέμα της Πνευματικής Ιδιοκτησίας (που παραδοσιακά αποτελούν σημείο τριβής με την Κίνα).

Ακόμη και στα θέματα αστικής ανάπτυξης/urbanization δόθηκε σημασία, αλλά και στην ενίσχυση των επιχειρηματικών και τεχνολογικών συνεργασιών. Ασφαλώς και δεν λύνονται σε παρόμοιες διοργανώσεις τα μεγάλα διεθνή ζητήματα - όμως το ότι προσεγγίζονται όλο και πιο συστηματικά δείχνει τι; Αν μη τι άλλο, την συνειδητοποίηση ότι το «κλείσιμο» είναι μια επικίνδυνη στάση ακόμη και για τα «μεγάλα μεγέθη». Που με κάθε τρόπο χρειάζεται να αποτραπεί.